OΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΗ...

Μερικές στιγμές της ζωής, μπαίνουν στο ράφι ψηλά και φαίνονται. Στις προθήκες... Δεν τις περιγράφεις με το απλό "ήμουνα μέσα", όπως σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Σεμνά και χωρίς να το κάνεις βούκινο, αισθάνεσαι τυχερός που πέρασαν κάποια τέτοιου μεγέθους πράγματα μπροστά από τα μάτια σου. Λες "το έζησα", κι αυτό τα λέει όλα...

Οπότε, μετά από αυτή την εισαγωγή, τί να μπορέσει να περιγράψει κανείς γι αυτό το συγκλονιστικό που έζησε τη Δευτέρα το βράδι στο Καλλιμάρμαρο; Θυμήθηκα την τελευταία φορά που πήγα εκεί, σε πάνδημη συγκέντρωση... Ήταν για την Εθνική ομάδα, για του Ευρωπαϊκό του 2004... Και διαπιστώνω ότι, 13 χρόνια μετά από τότε, δε βρέθηκε τίποτα ικανό να προκαλέσει μια τέτοια κοσμοσυρροή... Μικρύναμε πολύ από τότε, κατεβάσαμε το κεφάλι κάτω, μας πήρε η θύελλα της κρίσης...

Και να που ξαναγυρίζω εκεί... Όχι για κάτι νέο. Για το Μίκη, τον αιώνιο Μίκη, που πάντα υπήρχε και που πάντα υπάρχει. Ναι, ξαναβρέθηκα εκεί για να τον δω να διευθύνει στα 92 του, να κλείνει κάτω από τα τεράστια χέρια του μια Ελλάδα που ίσως χάσαμε για πάντα...ή, πιο αισιόδοξα, για το εγγύς μέλλον των επόμενων δεκαετιών...

Αυτό που συναντάνε τα μάτια, απερίγραπτο... Το πέταλο γεμίζει με χίλιους χορωδούς... Στην εξέδρα, ορχήστρα, μαντολινάτα, τραγουδιστές... Ήχος άψογος, να ακούς μέχρι και την τελευταία νυχιά στη χορδή μιας κλασικής κιθάρας... να ξεχωρίζεις σχεδόν τις φωνές της χορωδίας μία-μία... Nα το πάρουμε όμως, από την αρχή.

Πλησίασα πριν από το σούρουπο, ο ήλιος ακόμα ψηλά... Απέξω από το στάδιο, η γνωστή φάμπρικα : σουβλάκια, μπίρες, λουκάνικα, σάντουιτς...Ελληνικές σημαίες... Όλα, αχταρμάς. Τέλος πάντων. Μπαίνω και κάθομαι στην αριστερή κερκίδα, έτσι που βλέπω το ηλιοβασίλεμα, και λίγο την άκρη του Παρθενώνα... Όλα γίνονται ένα ταιριαστό παζλ. Στο κέντρο του σταδίου οι σειρές των καθισμάτων των επισήμων. Πολλοί ήρθαν, μεταξύ των οποίων και πολιτικοί. δεν έγινε σούσουρο, δεν υπήρξαν αποδοκιμασίες. Και ο μόνος που εισέπραξε χειροκρότημα, ήταν ο Μανώλης Γλέζος, γι ακόμα μια φορά...

Πλησιάζει το αυτοκίνητο με το Μίκη. Φτάνει κοντά στη σκηνή. Από το πορτ-μπαγκάζ βγαίνει ένα καρότσι - πολλοί το είπαν βλακωδώς "αναπηρικό" - με το οποίο, εν μέσω δεκάδων φωτογραφιών και χειραψιών, παίρνει τη θέση του στη μια από τις τρεις διακεκριμένες πολυθρόνες της πρώτης πρώτης σειράς... Συμβολικά, στην αριστερή...

Στη μεσαία θα έρθει να καθίσει ο Πρόεδρος Παυλόπουλος. Και, μαγκιά του, κάνει περπατώντας όλο το στάδιο, με τη φρουρά του πολύ μακριά του, και χαιρετάει τον κόσμο δίπλα από το χαμηλό τοιχάκι που χωρίζει την κερκίδα. Στην τρίτη θέση, ο Νίκος Βούτσης, ο πρόεδρος της Βουλής..

Η μαγεία ξεκινάει. Με τη "νύχτα μαγικιά", όπως ακριβώς είναι και η νύχτα... Μέσα σε μπλε φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου. Στο πόντιουμ ο Παναγής Μπαρμπάτης, ψυχή όλου του εγχειρήματος. Καμιά πενηνταριά μουσικοί μπροστά του, και το φόντο των χιλίων χορωδών στις κερκίδες του βάθους... 

Η ατμόσφαιρα, καθώς βραδιάζει, γίνεται ολοένα και πιο υποβλητική, μυσταγωγική... Φτάνουμε στο "Βρέχει στη φτωχογειτονιά"... Ο Μίκης αρχίζει να κουνάει τα χέρια του, από τη θέση που κάθεται κάτω... Ο κόσμος ενθουσιάζεται, όπως το τραγούδι αυτό πάντα ενθουσίαζε και το Μίκη. Και το τραγούδι λέγεται δύο φορές.

Η ενορχήστρωση γενικά είναι γρήγορη, με αποτέλεσμα να ακούσουμε, μέσα σε αυτές τις τρεις ώρες, ένα μεγάλο αριθμό τραγουδιών, υποδειγματικά διασκευασμένων... Ναι, έχουν περάσει τρεις ώρες. Και τότε ο Μίκης, περασμένα μεσάνυχτα, παίρνει την απόφαση κι ανεβαίνει...Μάλλον, δεν παίρνει εκείνη την ώρα την απόφαση. Αν θα δείτε στα σχετικά βίντεο, έχει πάει και την προηγούμενη μέρα, και την έχει κάνει πρόβα την Άρνηση... Ναι, ο Μίκης, ακόμα κι ένας Μίκης, στα 92 του, δε βγαίνει χωρίς πρόβα, κι αν θέλετε το πιστεύετε...

Ανεβαίνει. Τον ανεβάζουν, τί σημασία έχει; Αφού με το που σηκώνει εκείνα τα χέρια, σηκώνει όρθιο ένα ολόκληρο Στάδιο... Αρχίζει η Άρνηση. Το "Περιγιάλι"... Το διευθύνει. Και το τραγουδάει... Ο Γιάννης Στάνκογλου, που είναι δεξιά και κοντά του στη σκηνή, τραβάει το πρώτο βίντεο που βλέπουμε την άλλη μέρα. Και σχολιάζει "πώς να κοιμηθείς μετά από αυτό"... Βγαίνει κι ένα άλλο βίντεο, ανφάς τραβηγμένο... Το τραγούδι τελειώνει, Και ο Μίκης, σαν να μην το πιστεύει, ξεσπάει σε έναν λυγμό... Αυτό το λυγμό, που μια ζωή ολόκληρη έπνιξε και δεν έβγαλε σε βασανιστήρια, σε εξορίες και σε αγώνες... Ο κόσμος παραληρεί, δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που συμβαίνει... Κάποιοι φωνάζουν, ουρλιάζουν από τις κερκίδες "αθάνατος"... Μόνο γρουσούζικο δεν ακούστηκε εκείνη τη στιγμή... Ο χρόνος κλειδώνει... Παραμορφώνεται, όπως λέει και σ΄ ένα τραγούδι του... Η στιγμή σφραγίζεται... Για πολλούς, ο Μίκης θα μείνει δεκαετίες μετά, πάνω σ' αυτή την εξέδρα, σ' αυτή τη στιγμή...

Περπατάω, επιστρέφοντας, στα στενάκια του Παγκρατίου... Το έζησα,..

Μια κοπέλα στο απέναντι πεζοδρόμιο σιγοτραγουδάει "Και προχωρούσα, μέσα στη νύχτα, χωρίς να γνωρίζω κανέναν"...

...

Με το που σκοτείνιασε, είδα μικρά φωτάκια μέσα στα δέντρα του Αρδηττού, ψηλά πάνω από τις κερκίδες. Παλιά θα τα έλεγες κλεφτοφάναρα, σήμερα ξέρουμε ότι είναι οι φακοί από τα κινητά... Καμιά εικοσαριά-τριάντα άτομα, ήρθαν σιγά σιγά από το λόφο, κι έκατσαν στο πάνω μέρος της κερκίδας, βλέποντας πιάτο όλο το Στάδιο... Τους βλέπω από τα εκατό μέτρα, και καταλαβαίνω από τα σουλούπια ότι είναι πιθανώς μικρά παιδιά, μέχρι Γυμνασίου... Τα πόδια τους κρέμονται κοντά, πάνω στο ψηλό πεζούλι της τελευταίας σειράς, φαίνονται λίγο και στις φωτογραφίες... 

Τα βλέπουν όλα "πιάτο", με τους μουσικούς πλάτη, το Μίκη και τον κόσμο "φάτσα"...

Για χρόνια -και αναρωτιέμαι πραγματικά, όχι ειρωνικά-, θα προσπαθώ να νιώσω τί εισέπραξαν... Πώς μπορεί να περάσει όλο αυτό σε ένα μυαλό, τί μπορεί να χαράξει...








Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"